19 december 2013

Happy holidays


Wij wensen iedereen hele fijne feestdagen
en een
geweldig en vooral gezond 2014.
  
Vakantie!!!! Wij vertrekken over een uurtje naar het vliegveld. Op weg naar Nederland en Oostenrijk. Na eerst een weekje skien zullen we dan eindelijk met eigen ogen de vorderingen van de verbouwing in ons nieuwe apartementje zien. We zijn reuze benieuwd want er wordt daar hard gewerkt. Fijn zulke hardwerkende vrienden en familie. Rob zal trouwens die week ook weer flink de handen uit de mouwen gaan steken. De kinderen en ik zullen vooral gezellig bij de familie verblijven, al moet er al wel vast het e.e.a. gekocht gaan worden (tegels, vloer). Want hobbelend op krukken kan ik toch niet veel doen.

Afijn, dit zal dus het laatste blogje van 2013 zijn. Iedereen bedankt voor het lezen en alle reacties op dit blog. Tot in het nieuwe jaar. Geniet van de kerst en doe vooral voorzichtig met vuurwerk.






3 december 2013

revalideren

Oops en zo zijn we alweer een maand verder na mijn laatste blogpost.
Tja, er valt dan ook niet zo veel te vertellen. Ik zit maar thuis want ik kan nog niet veel. Inmiddels kan ik geen tv, computer, puzzel- of (e-)boek meer zien. Dat niets doen valt nog niet mee voor dit persoontje.

Twee weken geleden mochten de hechtingen eruit en dat scheelde een stuk qua pijn. Geen 'strakke huid' meer of trekkende hechtingen. De opgegeven oefeningen deed ik braaf en elke dag voelde ik dat het wat beter ging. Kon mijn knie steeds verder buigen. Vriendinnen smst-en of belden regelmatig hoe het ging en of ze nog wat konden doen voor mij. Maar eigenwijs als ik ben doe ik graag dingen zelf. Dus reed ik heel voorzichtig met de golfcart zelf naar de nieuwe supermarkt (lang leve het zeer behulpzame Thaise winkelpersoneel) of naar Starbucks voor mijn dagelijkse shot coffeine. Op krukken strompel ik dan rond. Vriendin Marion nam mij nog een dagje mee naar de Central Mall waar zij mij rondsjeeste in een rolstoel en we  gezellig een lunch gebruikten. En op vrijdagmiddag ging ik met haar en een andere vriendin naar de HS play. Even een middagje cultuur snuiven en wat andere gezichten zien. Zaterdag kwam manlief weer thuis en gingen we uiteraard koffie drinken en lieten 's avonds gezellig "samen" de hond uit. En eenmaal in bed voelde ik al dat ik die afgelopen week veel te veel gedaan had. Knie en enkel waren dik (vocht ophoping), knie klopte vreselijk en alles voelde mega stijf. Dus de dagen erna maar weer braaf thuis gebleven, met been omhoog op de bank gelegen, knie gekoeld met koude compressen en 'niets' gedaan. De pijn nam inderdaad af en de zwelling werd minder. M.a.w. ik moet gewoon de tijd nemen en niets forceren.
Afgelopen vrijdag had ik weer een controle bij de arts en hij was zeer tevreden over hoe mooi mijn hechtingen er uit zien en de flexibiliteit van mijn knie. Dat ik weer pijn kreeg is normaal omdat vooral mijn MCL nog herstellende is en die inderdaad gewoon moet rusten. Dus ook al wil ik graag vooruit, iedereen herstelt op z'n eigen tempo en ik moet gewoon geduld hebben. Nog even mijn medicijnen blijven slikken, de oefeningen blijven doen en dan na de wintersport (euh rust vakantie voor mij) beginnen we met Fysiotherapie c.q. krachttraining. (Al moet ik zeggen dat ik thuis al wat oefen op de hometrainer naast mijn andere oefeningen).
Tot zover relaas revalidatie.

Verder is het hier in Bangkok onrustig. De meesten zullen hierover in de krant of op journaal wat meegekregen hebben. Net als in 2010 zijn er weer zijn er weer protesten tegen de huidige regering. Verliepen die demonstraties in het begin nog vreedzaam, sinds de afgelopen 3 dagen lopen ze wat uit de hand. Vooralsnog merken wij er hier weinig van (Bangkok is een grote stad) maar omdat afgelopen weekend er doden zijn gevallen blijven een aantal scholen en universiteiten met locaties in de binnenstad gesloten. Zo ook die van Michou (al zit zij op een andere locatie). En ze had net komende week examens. Die worden nu uitgesteld. Zucht.
En Mats zat afgelopen weekend in de stad bij zijn vriendin (en zou nog uitgaan) dus daar was ik niet gerust op als je hoort dat er overal demonstraties zijn. Gelukkig is zoonlief weer veilig thuis.

Wat ik trouwens verontrustender vind is dat ik van mijn maid hoorde ik dat zij het afgelopen weekend geld aangeboden kreeg om te gaan demonstreren. 1000 bath p.p per dag (terwijl minimum loon 300 bath per dag is) en als je 's avonds/'s nachts blijft krijg je het dubbele. Dus je krijgt dat mensen gaan demonstreren, niet omdat ze achter het gedachtengoed van de protesten staan, maar puur omdat ze geld krijgen van de organisatoren. Tel daarbij het evt. drank- en drugsgebruik en dan is de kans groot dat de stemming omslaat.
Afijn, we wachten het allemaal wel af. De politie is afhoudend en wil niet te fanatiek optreden tegen de demonstranten, het leger houdt zich nog afzijdig en het is vooral een politieke strijd tussen de opositieleider die nu wil dat het kabinet zich ontbindt en de huidige PM die weigert af te treden (kort  gezegd, want er speelt nog wel wat meer).
Donderdag 5 december is een nationale feestdag, King's birhtday, en zal het wel een rustdag zijn voor de demonstranten en eren ze hun vorst. Iedereen is dan vrij. En daarna?
Zolang ze maar niet het vliegveld gaan bezetten (net zoals in 2010) want ik wil graag op vakantie eind van de maand.  Ik werk juist zo hard om mijn knie te kunnen buigen zodat ik 'lekker' in een vliegtuigstoel kan zitten ;-)

Verder is mijn gewaardeerde echtgenoot weer aan het reizen. Nigeria moest weer eens met een bezoekje vereerd worden. Maar..... daarna blijft hij tot aan ons vertrek naar Nederland in Bangkok. Nog een kleine 3 weken en dan vieren we kerst in Europa. Daar kijken we echt naar uit.

7 november 2013

Operatie

Afgelopen vrijdag was het dan zover. Om 8 uur 's morgens moest ik mij nuchter melden en zou ik opgenomen worden in het ziekenhuis. In de ochtend zou ik de nodige pre-operatie onderzoekjes krijgen (hartfilmpje maken, bloed afnemen, bloedruk controleren, longfoto's maken etc.) en 's avonds om 8 uur zou de operatie plaatsvinden.

Rob zette mij 's morgens vroeg af bij het hospital en daarna namen de zusters het over. Heel lief, vriendelijk en kundig personeel. Ik werd overal heen gereden en na alle onderzoeken in een zeer luxueuze prive kamer geinstalleerd. Wat een verschil met het ziekenhuisje in Griekenland.  Een hele balzaal voor mij alleen. Van alle gemakken voorzien, spiksplinter nieuw, state of the art met o.a tv, internet en wifi en zitruimte voor je bezoek. Niets dan lof voor dit ziekenhuis.

 








Het lange wachten kon beginnen. Maar al tv kijkend, mijn e-reader en met internet was het goed te doen. Ondertussen kwamen de zusters regelmatig langs, kreeg ik een infuus en andere naalden in mijn lijf geprik en werd ik verder best in de watten gelegd. Om iets voor 8 uur 's avonds was het richting de operatiekamer. Helaas bleek er net een spoedgeval bij de ehbo binnengekomen te zijn waar mijn specialist naartoe geroepen werd. En zo begon mijn operatie pas om 10 uur 's avonds. Ik lag al bijna te pitten.

Afijn, over de operatie valt weinig te vertellen. Operaties zijn nooit leuk en ik ben altijd blij als ik weer wakker wordt ;-). Ik had o.a. een ruggenprik en roesje gekregen (en dat wil ik noooooit meer) en werd na een goede nachtrust (denk ik) erg misselijk wakker. Maar alles was achter de rug en volgens de chirug was het allemaal goed verlopen. De MCL bleek minder beschadigd dan gedacht, en was zich na die weken bedrust al zelf aan het herstellen, dus daar hoefde niet veel aangedaan te worden. Met tijd  (rust en revalidatie) zal die volledig herstellen. Meniscus was ook niet stuk (alleen beurs vd val) maar de ACL was daarintegen wel erger aan toe. Die was voor meer dan 70% gescheurd en moest worden hersteld met een stuk van mijn hamstring.  Dus die is nu verstevigd en met schroeven vastgezet.


 
 
 
Doordat de MCL wel zwak maar niet volledig stuk is hoef ik niet in het gips maar moet wel voor lange tijd een (volledige) brace dragen.
Na twee dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten en inmiddels zit ik dus alweer een paar dagen thuis.

Ik moet zeggen dat het me best tegenvalt. Ik heb veel pijn gehad (eigenlijk nog meer dan voor de operatie) en heb erg last van een opgezwollen been. Bovendien had ik na de operatie (door de ruggenprik) een catheter ingebracht gekregen en hierna een urineweg/blaasinfectie opgelopen. Dus naast pijn van de operatie en wond had ik ook nog eens extra pijn rondom mijn 'buik'. En voor degenen die goed kunnen rekenen hebben die inmiddels meegeteld dat het nu ook weer ruim 3 weken na datum van het ongeval is en ik dus weer precies die 'ene rode week vd maand' in het ziekenhuis (en thuis) lag. Zucht nog meer extra ellende!!!

Afijn, elke dag neemt de pijn en zwelling wat af en word ik iets handiger met de brace. Ik doe braaf mijn opgekregen oefeningen, al mag ik nog absoluut niet mijn knie of been belasten (kan trouwens ook niet want nog niet al het gevoel en spierkracht is terug) of buigen. Maar het doel is vliegen in december en daar werk ik hard naartoe.

Morgen moet ik terug naar de chirug voor controle. En hopelijk mogen de week erna de hechtingen eruit. Dat zal ook een stuk (huid)druk schelen.

Gelukkig ben ik gezegend met leuke vrienden en familie en stromen de beterschapswensen en telefoontjes binnen. Een 'honden" vriendin kwam een mandje fruit en koekjes brengen, de familie van Mats vriendin stuurde een mooi bloemstuk, en Nederlandse vriendinnen hier kwamen langs met Starbucks koffie, Nederlands leesvoer, dropjes en kadootjes.
Verder laat (ex)maid Na iedere dag haar gezicht even zien, doet wat huish. klusjes en laat Dinkel extra uit. Rob kookt en doet de boodschappen, en anders is zoonlief de klos (lees dan wordt het take out en delivery) en vanavond komt Michou ook voor het weekend thuis.

Dat komt goed uit want Rob gaat reizen en is de komende twee weken (op volgende week zondag na) van huis. Maar met alle steun hier om mij heen komt dat best allemaal goed.

30 oktober 2013

Dokteren

Tijd voor een updeetje. Weinig nieuws hier uit het Thaise want twee weken "verplicht" binnen zitten levert geen leuke verhalen op. Vriendin Marion kwam een paar keer langs, ik heb oude Maid Na weer over de vloer en heb veel gezelschap van onze trouwe viervoeters.

Afijn, de 2 weken bedrust zijn voorbij en afgelopen zaterdag mocht ik terugkomen in het ziekenhuis. Deze keer had ik een afspraak met een orthopeet, gespecialiseerd in knieen, en die vertelde ons dat inderdaad twee van mijn kruisbanden gescheurd zijn. De ACL en MCL en wellicht nog een kleine kwetsuur aan de meniscus. Op de MRI was heel veel bloed te zien wat nu hopelijk na 2 weken rust en medicatie afgenomen is. Afijn, om een lang consult kort weer te geven in mijn geval is een operatie gewenst.
Afhankelijk van de aangetroffen schade in mijn knie wordt het 'alleen' hechten of  als de arts verwacht dat de boel instabiel blijft dan wordt de MCL verstevigd c.q vervangen door een stuk van mijn hamstring. In dat laatste geval wordt de jaap op mijn knie groter en loop ik dus met een hele ritssluiting. De ACL kan gerepareerd worden via twee kleine kijkgaatjes. Althans dat begreep ik van de, overigens voortreffelijk Engels sprekende, arts (USA gestudeerd). Al die medische termen blijven abracadabra voor mij.
Na de operatie moet ik dan eerst 4-6 weken in gips en daarna wordt het een knie-brace en krukken.  En revalideren. Blijkt echter mijn meniscus ook wat beschadigd te zijn, en moet daar nog ook wat aan gebeuren, dan wordt het 6-8 weken gips. Maar dit laatste gaat niet gebeuren want ik wil wel graag in december naar Nederland vliegen. En tja, met een gipsen poot kan dat natuurlijk niet.
Kijk dat ik nu niet kan skien is tot daaraan toe maar kerst wil ik dan wel graag bij familie en vrienden zijn. Dus we gaan er gewoon van uit dat de rontgenfoto gelijk heeft en er inderdaad geen trauma aan mijn meniscus is.

Ik zou opgeroepen worden wanneer de operatie plaats gaat vinden, woensdag of zaterdag, en aangezien ik vandaag nog gewoon thuis zit wordt het dus zaterdag :-)



Verder is ook Dinkel aan het dokteren. Vorige week ontdekte ik een bultje bij Dinkel maar dacht er niet veel van. Mevrouw zit altijd onder de plekjes en schaafwondjes en we hebben weer veel vliegen, muggen en insecten buiten. Ze zal wel gestoken zijn dacht ik. Het bultje stoorde haar ook niet, ze krapte veel meer op andere plekken. Maar het bultje werd groter en gisteren vertrouwde ik het niet meer. Rob is na werktijd dan ook naar de dierenarts gereden en die zei dat het een tumor was en weggesneden moest worden. Euh? Geen idee of het goed- of kwaadaardig is, weet wel dat boxers al gauw bultjes en gezwellen kunnen hebben, maar dit leek niet zo 'serieus'. Eerder een schaafwond die opzette.  How wrong can you be?  En van groeiende dingen moeten wij niets hebben en Rob heeft dus direct een afspraak gemaakt om het weg te laten halen.

Dus is Mats vandaag in zijn pauze naar huis gekomen (voordeel van senior zijn, die hebben een aantal privilege's o.a. onder schooltijd met speciale pass van het terrein mogen) en is hij zojuist in de golfcart met Dinkel naar de dierenarts gereden. Mevrouw moest nuchter blijven en heeft de hele morgen rond haar etensbak gelopen maar dit vrouwtje gaf geen thuis.
Vanmiddag om 5 uur kan Dinkel weer opgehaald worden en horen we hopelijk meer.

Bah, ik vind zulke dingen helemaal niets en moet dan altijd denken aan Vogue onze oosterse korthaar die ook allerlei bultjes kreeg en die wij uiteindelijk hebben moeten laten inslapen en aan onze boxer Figo die ook aan uitgezaaide tumoren is overleden.

Maar we blijven optimistisch. Vanavond liggen deze twee kwakkelaars dus weer samen op de bank.

19 oktober 2013

(not so) smooth sailing

En zo zijn we weer een maand verder na mijn vorige blogpost en zijn Rob en ik alweer een week thuis. Heerlijk uitgerust na een relaxte vakantie. Althans dat zou ik behoren te schrijven. Helaas is de werkelijkheid wat anders. De meesten hebben onze (euh mijn) avonturen al gevolgd via FB maar uiteraard hoort er ook een verslag op dit blog.

We gingen naar Griekenland om onze zeilboot op te halen en om haar om te varen naar de tijdelijke winterstalling in Messolonghi. Dit jaar liep het chartercontract af en was het tijd om de papieren in orde te maken en de boot 'officieel' op onze naam te laten zetten. De boot had als laatste ligplaats Skiathos, dus vlogen wij van Bangkok via Dubai naar Athene waar we met een binnenlandse vlucht verder naar dit eilandje vlogen.  Een lange reis, met veel overstappen en wachten (9 uur in Dubai maar het was midden in de nacht dus nou geen tijdstip om even bij oude vrienden langs te gaan) en ook op Athene airport moesten we nog een paar uur wachten. Lang leve internet, Costa coffee en Mc. Donalds. Afijn, de reis verliep voorspoedig en na een kort vluchtje kwamen we dan zaterdagavond in Skiathos aan alwaar de boot op ons lag te wachten.

De aankomst was prima al waren we direct over de zeik toen we zagen dat de boot absoluut niet  klaar voor oplevering was. Oude schades waren niet gerepareerd, we constateerden zelfs meer gebreken en ik miste behoorlijk wat spullen aan board. Arghhhh, zo kan men toch geen boot verhuren (slechte reclame) laat staan officieel overdragen? Behoorlijk pissig gingen we dan ook slapen en de volgende dag stonden we op met regen. Precies het weer wat behoorde bij ons humeur.  We rommelden de hele dag wat in de boot, deden wat inkopen ondertussen wachtend op neef Maarten en  vriendin Sylvia die 's avonds zouden aankomen. En ik stuurde alvast een e-mail naar het hoofdkantoor in Athene dat we boot zo niet konden/gingen accepteren. "No worries everything will be fixed in Athens" was het antwoord. Jaja.

Maar we besloten onze vakantie er niet door te laten verzieken en haalden vol goede moed onze crew van het vliegveld. Zij hadden DE koffie, Engelse drop, koekjes en andere Hollandse meuk bij zich (Mjammie), de zon ging schijnen, de zeilen bleken spiksplinter nieuw (oude zeilen waren compleet verwoest bij een vorige charterreis), we zijn in leuk gezelschap dus wat willen we nu nog meer. Always look on the bright side of life. 
's Maandags was het nog steeds een beetje druilerig in de morgen, er stond ook een aardig straf windje en dus besloten we nog een dagje in Skiathos te blijven. Even 'n terrasje te pakken, wat meer boodschappen te doen en konden onze gasten wat acclimatiseren. 's Middags brak de zon weer door en werd het zelfs warm.

De volgende ochtend stonden we vroeg op, ontbeten aan dek met lekkere verse, warme broodjes en voeren daarna uit. Op weg naar Athene. Meteen bleek dat de boot niet lekker stuurde, roer ging erg stroef en ook de stuurautomaat deed het (daardoor) niet. Humpf, daar heeft duidelijk geen goed onderhoud plaatsgevonden afgelopen winter grrrrr. Inmiddels hadden we besloten om zo snel mogelijk naar Athene te varen, i.p.v. op ons gemakje in 2 weken, om zo meer tijd in de marina aldaar te hebben voor reparaties. Want het was wel duidelijk dat e.e.a. niet zo in 1 dagje verholpen c.q. gemaakt ging zijn.
Dus we maakten lange rakken, veelal op de motor omdat of de wind uit de verkeerde hoek kwam of helemaal niet aanwezig was, en werden we vergezeld door hele scholen KWALLEN.
Bah, nu kunnen we ook niet eens lekker zwemmen.

Maar zoals gezegd we lieten ons niet gek maken en maakten het gezellig aan board. Muziekje erbij, 'n glaasje, hapjes en genieten van elkaar en de omgeving. We zaten duidelijk buiten het seizoen, en onze route was zo wie zo 'off the beaten track', dus de vissersplaatsjes die we steeds aandeden waren echt authentiek, heerlijk rustig en zonder toeristen. De temperatuur was lekker, zonnig kortom heerlijk nazomers weer. Er werd gezond op dek, wat gevist, veel gegeten (afwisselend kookten we aan board of aten we op de wal bij een locale Griek), verse boodschappen gedaan en we deden 's avonds spelletjes aan board (onder het genot van een griekse fles wijn of capirinha).













Eenmaal in Athene in Alimos Marina moet ik zeggen dat ze inderdaad daad bij woord voegden en flink aan de slag gingen met onze boot. Hij ging direct de kant op, het roer werd gerepareerd, motor kreeg een beurt en daarna kwamen ook andere reparaties aan de beurt. Ik had dit niet verwacht maar ze namen veel van onze klachten serieus. Al ging het op z'n Grieks, d.w.z. erg traag en dus lang wachten op onderdelen, maar er werd tenminste actie ondernomen. Helaas werkte het weer niet meer mee en werd het een stuk kouder met een stevige wind. Brrr, dan voelt 16 grd als ijsberenweer hoor. En dan lig je op zo'n saaie plek. pffff. Na 4 dagen hadden we het wel gezien in die rommelige haven en was het meeste werk aan de boot gedaan. We werden onrustig en wilden weg hier. Dus op vrijdag gingen we naar de Port Police om alle papieren te tekenen en kregen we de laatste onderdelen mee die Rob dan later zelf op z'n gemakje kan vervangen.



Zaterdagmorgen stonden we vroeg op en verlieten we  Athene's haven voor de allerlaatste keer. Beetje duf want de mannen hadden de avond ervoor nog flink geborreld met wat Israeli's op hun catamaran. Afijn s'avonds een vent 's morgens een vent en zo zetten we koers naar het kanaal van Korinthie, op naar Messolonghi.

Het schip stuurde weer als vanouds, de motor liep als een zonnetje, de zon kwam er weer bij....wat willen we nog meer. Met mooi weer gingen we dan ook door het Kanaal en begonnen we aan ons tweede deel van onze zeilreis. In Kiato en op het eilandje Trizonia legden we nog een nachtje aan en met stevige wind, en helaas veel bewolking, werd de tocht door de Golf van Patras een behoorlijk frisse en deinende bedoeling.



Op maandag begin van de avond arriveerden we dan eindelijk in Messolonghi Marina en checkten we in.  Er werd een afspraak gemaakt om woensdag op de kant te gaan en het wachten kon dus beginnen. Om de goede aankomst te vieren gingen we uit eten bij een heel gezellige restaurantje in het kleine studentenstadje (gratis vervoer v.u. zustercafe in de marina). Op dinsdag gingen de mannen boodschappen doen en rommelden wij vrouwen wat in de boot (buiten was het veel te koud haha). 's Avonds maakten de mannen heerlijk scampies klaar en aten we aan board. En terwijl de mannen nog aan de capirinha zitten, Sylvia aan de afwas staat besluit ik het afval weg te gooien en verlaat de boot.
 
Helaas doe ik dit niet op een elegante manier en verstap me daarbij (vergat het getij en dat met vloed de boot wat hoger ligt dan overdag, m.a.w. de afstand tot kade is wat hoger dan ik inschatte zo in het donker). Ik ga door mijn knie en al hinkend gooi ik het afval weg. En dan wil ik weer aan board klimmen. Helaas besluit mijn knie dat al dat gewicht veel te veel is en ik voel mijn knie volledig onder mij wegslaan (draaien) en ik schiet tussen wal en schip. Ik kan mij nog net aan de railing weer omhoog de kade opheisen. De bemanning aan board hoort mijn gil (en plons) en schieten het dek op. Duidelijk is dat dit iets ernstiger is dan mijn normale onhandigheid en dat er een ambulance moet komen. Die is er al snel en ik word naar een plaatstelijk ziekenhuisje gebracht.
 
Ik zal er niet te veel woorden aan vuil maken, hier valt een volledig blog aan te wijden, maar no way dat ik hier in dit ranzige ziekenhuisje verder geholpen wil worden. De rontgenfoto wijst uit dat er geen gebroken botten zijn maar voor meer onderzoek is er een MRI scan nodig en die apparatuur is niet aanwezig. Ik kom duidelijk nooit meer de boot op en mag dus 's nachts blijven in afwachting van advies van de dokter die morgen dienst heeft. Althans dat begrijpen we want niemand spreekt Engels. Het ziekenhuisbed waar ik in lag had nog bloedvlekken van de vorige patient, er was geen extra kussen om mijn voet omhoog te doen- dus gebruiken ze een fles-, zuster roepen doe je gewoon door te schreeuwen (deur bleef daarom ook open) en blijkbaar is het gebruikelijk dat familie gewoon de hele nacht aanwezig is en gezellig op de gang gaat staan kletsen (zeer luid) en te ROKEN!!!!! Eten was zo karig en onsmakelijk dat de meesten patienten voedsel van hun familie kregen. Dus ook mijn aanhang kwam pizza en broodjes brengen. Erger nog; zelf wc papier moest er meegenomen worden en maandverband. Want tja het was ook net die ene week in de maand voor mij. Lekker, lig je in een ziekenhuis en moet je de eerste dag plassen op een po of ondersteek. Need I say more. Ik was inmiddels het stadium van schaamte al voorbij en denk dat neef en vriendin nog vele sessie bij een psycholoog nodig hebben om het beeld van hun tante in haar, euh charmante, hoedanigheid van hun netvlies kwijt te raken haha.
Daarna mocht ik op krukken naar de brilloze wc hobbelen en moest me daar maar zien te redden. De MRI werd gemaakt in een privekliniek, waar ik zelf met een taxi heen moest rijden (pijnlijk) en daar vertelde de wel Engels sprekende arts dat  mijn knie 'a mess' was. Hij zag torn ligaments oftewijl (af?)gescheurde kruisbanden. Ik maakte meneer de dokter duidelijk dat ik vrijdags naar huis zou vliegen en heel graag op die vlucht zou zitten en verdere behandeling wel in mijn eigen land zou doen. Even dacht hij nog dat ik over Nederland sprak (is maar 4 uurtjes vliegen) maar toen hij hoorde dat ik naar Thailand moest bleek hij minder enthousiast. Zolang ik maar met een brace om en met gestrekt been zou reizen. Dus ik bleef nog 1 nachtje in het ziekenhuis en werd de volgende morgen vroeg door mijn familieleden opgehaald om per taxi naar Athene airport te gaan.
 



Helaas bleek de eerste vlucht met Emirates van Athene naar Dubai helemaal vol te zitten en kon men niets voor ons regelen. Erger nog ik moest mijn been kunnen buigen anders mogen ze je zelfs niet aan boord nemen. Ik heb dus wat gebluft en gelukkig hadden we de allerlaatste twee stoelen achter in het vliegtuig zodat ik met mijn been over Rob heen kon liggen en maar een klein beetje in het gangpad stak. Die vlucht was niet super en zelfs pijnlijk bij het dalen. Maar de rolstoelservice was op de airporten goed geregeld en eenmaal in Dubai kon Rob ons met miles upgraden naar businessclass. Dus de tweede vlucht vloog ik een stuk comfortabeler.
 
Eenmaal in Bangkok aangekomen ben ik na een snelle douche (voelde me zoooo vies) direct naar het ziekenhuis gegaan voor een second opinion. Mijn knie en been klopte nu aardig en de huid voelde behoorlijk strak aan. Hier maakten ze voor de zekerheid nog een nieuwe rontgenfoto (idd geen breuk) en constateerden ze dat het reizen mijn knie geen goed had gedaan. Mijn been was opgezet, er zat vocht c.q. bloed in mijn knie en vooralsnog konden ze niets doen. Eerst de zwelling wegkrijgen en complete rust in achtnemen. Dus nu zit ik voor twee weken in half gips/half verband met been hoog en aan de medicijnen. Verplichte bedrust en over 2 weken terugkomen. Dan kijken ze of en wanneer ik geopereerd moet gaan worden.
En zo kreeg dus een hele leuke vakantie een minder leuk einde.
 
Maar.....de boot staat nu netjes op de kant, alles reilt en zeilt daar bij de wintestalling en in April kan Rob ons jachtje met vrienden gaan omvaren naar Slovenie alwaar het schip dan per dieplader naar Nederland wordt gebracht. Wij kunnen volgend jaar zomer lekker zeilen op het IJsselmeer.
 
Mission accomplished. 

19 september 2013

Opa en Oma are in town

Mijn ouders zijn hier op bezoek. Vorige week maandag kwamen ze aan en toen was Michou ook nog vrij. Dus dat betekende direct de hort op, niets acclimatiseren voor opa en oma maar actief bezig zijn. Even qualitytime met opa en oma voordat een nieuw college jaar begint.
En dus maakten we ons compound onveilig met de golfcart, werd er geluncht en gedineerd buiten de deur, vond er een dagje cultuur snuiven plaats, brachten we Mats weg naar zijn vriendinnetje downtown en verkenden we op de fiets nabijgelegen eilandje Ko Kret. Dwars door de drukte, go with the flow en staken met het pontje over naar het kleine eilandje in de Chao Praya rivier.
Mats had al die dagen gewoon school en bleef 's middags bij Dinkel.

Afgelopen weekend kwam Rob weer terug uit Australie & Nieuw Zeeland en daarom is hij er deze week ook (in elk geval 's avonds) gezellig bij. En uiteraard gingen we eten bij River Tree House en brachten we Michou terug naar haar studentenwoninkje en verkenden we daar in Nakon Pathon nog de buurt. Uiteraard werd er weer veel gegeten (o oh die kilo's) en omdat foto's meer zeggen dan woorden hieronder een compilatie:
















Morgen vertrekken Rob en ik dan voor onze vakantie naar Griekenland. Eindelijk onze boot 'ophalen'. Neef Maarten en vriendin Sylvia zullen ons daar gezelschap houden. Ondertussen houden opa en oma hier thuis in Bangkok de boel in de gaten en passen ze op onze huisdieren (en houden ze stiekem ook een oogje op Mats ;-) ).

Vanndaag nog gauw wat boodschappen gedaan en de laatste handelingen afgerond voor een activiteit van de boosterclub. Moeders is nu klaar.... kom maar op met die vakantie. Rock the boat!

5 september 2013

In full swing

En zo is ISB alweer 3 weken bezig en zit Mats helemaal in het schoolritme. Deze mama krijgt visioenen van een paar jaar geleden toen Michou in haar eindexamenjaar zat. Senior IB year betekent veel huiswerk met heel veel projecten (Internal Assesments (AI's), Extended Essay (EE) en Theory of Knowledge (TOK)). Ook de CAS (comm. service hours) moeten volgemaakt worden en meneer heeft de eerste maanden allerlei workshops over university application. Wat natuurlijk 'boring' is. Naast de  activities clubs (bookclub en breast cancer awareness group) doet hij ook MUN wat staat voor Model United Nations. Dit jaar (althans in elk geval dit eerste semester) doet hij geen teamsport maar traint wel 3 a 4x in de week met vrienden in de fitnessroom op school onder begeleiding van een instructeur. Uiteraard traint dit work-out groepje 'officieel' na schooltijd wat betekent dat we hier mooi extra voor mogen betalen. Zucht. Maar ja zoonlief moet zijn energie kwijt zegt 'ie, anders wordt hij alleen maar chagrijnig. Humpf, alsof hij nu zo'n prettig humeur heeft ;-)
Afijn, school is in full swing en ik hamer dan ook op planning, organisatie en discipline. Eerst huiswerk dan relaxen. Zoonlief reageert al net zo vriendelijk hierop als dochter toendertijd deed. Zou het dan toch aan mijn manier van communiceren liggen??? Maar eerlijk = eerlijk, Mats heeft z'n zaakjes, vooralsnog, goed voor elkaar. Maar met 'love in the air' probeer ik hem toch wel bij de les te houden.

Michou is nog steeds thuis en ligt het liefst in bed of hangt op de bank half tv kijkend, half met haar ipod-oortjes in haar oren. Zo sociaal. Ik ben blij dat ik huisdieren heb. Is er tenminste nog iemand blij als ik thuiskom haha. Maar vorige week gingen moeder en dochter gezellig winkelen en 's avonds ging ze mee als versterking van Team 'Dutch Dynamite'. Locale pub Breeze had quiz night en met wat Nederlandse dames besloten we deel te nemen. Hilariteit alom. Michou wist gelukkig wel wat antwoorden op vragen uit de muziek- en tv ronde. Is dat bankhangen toch nog ergens goed voor LOL. We wonnen eervol de houten lepel a.k.a. de poedelprijs. 
En afgelopen weekend was haar Filipijnse vriendin Tessi even op bezoek in  Bangkok en gingen de dames samen ziplinen bij Flight of the Gibbon en daarna naar de bioscoop in Siam Paragon mall downtown.
Vanmorgen vroeg heeft Mies zich online ingeschreven voor de vakken van het 1e trimester van het nieuwe studiejaar. Haar 3e jaar alweer. Time flies.
Zij heeft nu nog een week vrij en moet dan ook weer aan de slag.
A.s. maandag komen mijn ouders hier op vakantie en kunnen we nog mooi een weekje wat samen doen. We willen nog met opa en oma gaan fietsen met Co v. Kessel, een  longtail boatride door Nakhon Pathon provincie (dat is achter Michou's studentenkamer) met bezoek aan lotus en fruitfarm, een footmassage nemen en uiteraard traditioneel Thai's -uit- eten gaan.

Rob zit inmiddels, na meer dan een maand in Thailand te zijn geweest, in Australie. Zich o.a. tegoed doen aan al die lekkere stukken Australian beef. Dan vliegt hij volgende week door naar Nieuw Zeeland en is dan nog een kleine week thuis zodat hij ook tijd met mijn ouders kan doorbrengen. En daarna vliegen we saampjes naar Griekenland om onze boot 'op te halen'. Opa en oma blijven gezellig bij Mats en onze huisdieren. Heerlijk genieten van de temperatuur en het goede Thaise leven.

Ik doe het nog steeds erg rustig aan, wil mijn rug niet forceren. De helse stekende pijn is gelukkig verdwenen al zit er ergens nog een wat zeurend gevoel wat af en toe uitstraalt naar mijn linkerbeen. Ik moet dus nog wat medicijnen blijven gebruiken want wil graag ongehinderd op de boot kunnen bewegen. Na de vakantie moet ik dan weer voor controle terugkomen bij de orthopeet. Maar...so far so good. Ondertussen heb ik twee keer koffie gedronken bij vriendinnen thuis en de eerste boosterclub vergadering bijgewoond. Maar (fanatiek) sporten is er dus even niet bij.

Inmiddels zie ik op facebook foto's voorbijkomen dat familieleden al heel actief aan het 'slopen' zijn in ons flatje in Nederland. Goed werk allemaal en fijn zulke hulp. Ik kan niet wachten totdat alles volgend jaar klaar is. Ons eigen paleisje.

Dit weekend nog de laatste hand leggen aan het huis, logeerkamer en de boodschappen en dan is alles schoon en klaar voor de visite. Leuke vooruitzicht(en) allemaal.
Als nu ook nog mijn golfcart het zometeen weer* doet ben ik helemaal tevreden.

Alvast fijn weekend allemaal.

*3x keer dat het servicemannetje voor de accu langskomt. Op dit moment staat deze weer onder lading nadat vorig weekend de accu ook al opgeladen moest worden omdat zoonlief de lichten liet branden. Eergisteren waren er weer problemen en bleek de accuvloeistof op te zijn en  gistermiddag startte de golfcart wederom niet blijkt de accu weer (?) leeg. Zucht. Hopelijk is 3x scheepsrecht.

31 augustus 2013

Boek 2

He, he daar is tie dan! Duurde eventjes maar dan heb je ook watJ

Nadat boek 1, 'Over the border Brasil', in eerste instantie toch nog wel wat foutjes* bevatte (ook als gevolg van de migratie van de toenmalige blogprovider Weblog.nl naar host Blogger.com, waardoor ik verhalen en foto's miste en de layout geheel veranderd was) wilde ik ditmaal dus eerst een proefexemplaar ontvangen alvorens definitief tot publicatie over te gaan.

Ook al blog ik inmiddels tot volle tevredenheid bij Blogspot.com, en gaat het exporteren van de blogjes hier veel gemakkelijker, een boek daadwerkelijk 'in hand' hebben leest nu eenmaal prettiger dan de teksten en layout corrigeren via een Word en PDF file op de computer. Daar las ik blijkbaar steeds over de (spel)fouten heen.
Maar na het bestellen van een proefexemplaar bleef het stil. Mijn betaling kwam wel binnen maar de online uitgever vergat het boek ook daadwerkelijk te printen en te versturen. En ik maar wachten. Ik had het juist zo gepland dat de bezorging van het boek samenviel met mijn bezoek aan Nederland. Niet dus. En zo duurde het een tijdje voordat het boek op ons Ned. correspondentieadres afgeleverd werd en daarna werd doorgestuurd naar Thailand. En eenmaal hier gearriveerd had ik inmiddels zo'n last van mijn rug dat ik geen energie had om de proefversie te lezen en uren achter de computer te zitten voor het aanbrengen van wijzigingen.

Maar, long story short, gisteren drukte ik dan eindelijk op de 'send button' en werd deel 2 van de 'Over the border' series gepubliceerd.


Dus als je (weer) benieuwd bent naar onze avonturen uit Dubai zie deze link van mijnbestseller.nl.

Nu nog een klein jaartje doorbloggen over onze avonturen hier in Bangkok en dan kan deel 3 'Over the border Bangkok' gepubliceerd worden.


NB: Ik heb deze keer ook voor E-readers een digitale versie gemaakt maar hoe daar de layout er definitief van uitzien blijft voor mij nog wat gissen. Ikzelf heb een Kindle e-reader en die werkt niet met een e-pub bestand. Het online bestandje wat ik zo vluchtig in kon zien las prima op wat kleine 'layout' details na. Maar in het pdf-bestand kon ik niets meer wijzigen. Deed ik dat wel dan had het ook weer gevolgen voor het papieren boek. Ik zal mij me hier nog wat verder in gaan verdiepen en zodra de e-reader versie klaar is dit z.s.m. melden.

* zijn inmiddels aangepast

11 augustus 2013

Pijn

Inmiddels ben ik alweer even 'thuis' in Thailand. De overgang was niet zo groot deze keer door het mooie  weer wat  Nederland nu ten dele valt. Er is officieel sprake van een hittegolf daar. Zo behoren de hollandse zomers altijd te zijn ;-) De klamheid of liever gezegd de hoge luchtvochtigheid hier valt dan als een vieze deken over je heen.

Het weerzien met man en kinderen was fijn, ik zat vol verhalen over 'ons' nieuwe huisje. Al realiseer ik me dat het voor de kinderen minder leeft omdat ze er waarschijnlijk nooit echt zullen gaan wonen. Die zijn tegen die tijd dan beiden het huis uit. Minder fijn was de stapel strijk die op wij te wachten lag. Er was door de kids gewassen maar daarmee hielden de gedane huishoudelijke klussen op. Er stond een stapel afwas op het aanrecht en ook de vloer had geen mop gezien de afgelopen dagen. Niet zo fijn met huisdieren en hun loslatende haren. Laten we zeggen dat de hond een warmer welkom kreeg. De kids zagen sinds lange tijd weer eens mijn minder vriendelijke kant en ruimden daarna zowaar 'spontaan' hun eigen kamer op.

Met Michou ben ik daarna twee ochtenden gaan sporten (Thaibo en bodysculpt), we hebben samen geluncht en gingen nog met Rob samen richting haar kamer/Uni om daar bij immigration haar 90 dgn 'adres meldingsplicht'  weer door te geven.
Vrijdagmiddag voelde ik me wat stijf en ging 's avonds op tijd naar bed. Die nacht sliep ik slecht, kreeg last van mijn rug en vanaf zaterdag ging het dan ook volledig mis. De vreselijkste rugpijn sinds tijden speelde mij parten. Ik kon niet liggen, draaien, staan of zitten. M.a.w ik kon helemaal niets. Ik wist niet meer hoe ik het had. Elke beweging deed zeer. Ik werd er misselijk van. Alsof iemand met een mes in je rug steekt en dat mes nog lekker even flink ronddraait. Bukken... een drama. Naar de wc gaan, je onderbroek aantrekken, tandenpoetsen en dan je mond willen spoelen....overal buig je bij. De tranen hebben dan ook gevloeid, dat zeg ik eerlijk. Alle medicijnen die ik nog had van de vorige keer heb ik ingenomen, warmte op mijn rug, harde douchestraal.... niets hielp de scherpte van de pijn af te nemen. Uiteindelijk na een paar dagen maar naar het ziekenhuis gegaan waar ik een injectie kreeg en zwaardere medicijnen. Dat alles heeft geholpen want ik kan weer lopen en bewegen, nagenoeg, zonder pijn. Ik moet nog wel rustig aan blijven doen de komende twee weken en mag niet meer zo actief sporten van de arts. In beweging blijven is wat anders dan (fanatiek) sporten, tja. A.s. woensdag moet ik terugkomen bij de orthopeet op de spinal-center afdeling van het hospital en kijken we verder waarom ik opeens weer zo'n last van mijn rug hebt. Maar ja versleten wervels blijven gewoon versleten wervels. Gelukkig ziet het er naar uit dat ik straks in september gewoon kan zeilen.

Nu is het weer weekend. Morgen nog een dagje vrij (birthday of the Thai queen) en dan dinsdag begint school voor Mats. Eindelijk! Je merkte de afgelopen dagen al dat het steeds drukker werd in ons compound. Alle vakantiegangers kwamen terug. Wel een stuk gezelliger hoor, het was zo stil op straat. Het houdt ook in dat Mats vriendjes hier de deur weer plat lopen. De een na de ander zie ik naar zijn slaapkamer verdwijnen. Of zoonlief gaat er met de golfcar vandoor en bivakeert bij een ander thuis. Maar de pret zal gauw minder worden nu hij als senior aan zijn laatste IB jaar begint. Er staat hem een druk 1e semester te wachten. Ikzelf ga trouwens de boosterclub helpen dit komende jaar.

Michou heeft pas vakantie gekregen en is nog vrij tot mid. september. Wel leuk want dan kan ze nog de 1e week met mijn ouders doorbrengen als die hier tegen de tijd op bezoek komen.

In beweging blijven is goed voor mijn rug dus we gaan Dinkel maar eens uitlaten. De hond is de enige die baat heeft bij mijn rugpijn want er is nog nooit zo veel met haar gewandeld.

Prettige zondag!

31 juli 2013

Sleuteloverdracht

Yeah, we zijn de trotse eigenaren van een appartementje op de grens van Loosduinen/Kijkduin.
Eindelijk heb ik de sleutels van ons toekomstige paleisje in ontvangst mogen nemen EN kon ik de woning met eigen ogen aanschouwen.
 
Op dinsdag vloog ik naar Nederland alwaar ik opgewacht werd door mijn ouders. Uiteraard reden we eerst langs ons a.s. huisje, even kennismaken als een soort voorproefje, en reden we daarna door naar hun eigen huis. Die wonen straks dichtbij!!! Daar op Kijkduin was het een en al gezelligheid en een drukte van belang. Het was dan ook prachtig weer en ik had duidelijk de zon en hitte uit Thailand meegenomen. Dus na een lekkere maaltijd op hun balkon, genietend van alle bedrijvigheid van de strandgangers hebben we lang zitten natafelen. Ik dook dan ook, enigzins positief gespannen, veels laat mijn bedje in.
Want de volgende dag was het zover; het tekenen van de akte van levering bij de notaris en mijn dan eigen huissleutels in ontvangst nemen. Voor de afspraak bij de notaris hadden we ook nog met de makelaar bij de woning afgesproken voor de laatste bezichtiging/ eindcontrole en het noteren van alle meterstanden. Mijn ouders kwamen gezellig mee en eenmaal de officiele eigenaresse van een woning in de 'Chinese Muur' gingen we opnieuw naar het appartement en trokken we in mijn eigen keuken een fles bubbels open.











De woning was precies wat ik me ervan voorgsteld en op de foto's gezien heb. Uiteraard moet er nog wel het e.e.a. aan opgeknapt worden maar de ruimte viel me allerzins mee en vooral de locatie is......TOP! Veel groen (parken) om ons heen, hondenuitlaat mogelijkheden te over (hondenwei in het park t.o ons huis en op het strand bij de nieuwe mui mogen nu het hele jaar honden los lopen) en het mooist van alles...nog geen10 min fietsen van de duinen en het strand. 


En dat was goed te merken nu juist een hittegolf Nederland trof en de wegen naar het strand vol stonden. De strandgangers stonden zelfs bij ons appartementencomplex in de straat geparkeerd. Wat ben ik blij dat wij eigen parkeergelegenheid bij ons huis hebben en ook nog een garage erbij gekocht  hebben. Al zal die laatste wel vooral gaan dienen als storage gezien de vele meubelen en spullen die wij de afgelopen 11 jaren hebben euh, verzameld ;-).
 
De dagen erna stonden vooral in het teken van huis leeghalen, (onder)vloerbedekking, zeil  en afdekplinten verwijderen, beginnetje maken met behang aftrekken, plavuizen beetje wegbikken (kijken hoeveel werk dat is), huur boiler laten verwijderen en ophalen, verhuisinfo doorgeven aan energie- en watermaatschappij en o.a. kennismaken met buren en VvE. Uiteraard veel foto's gemaakt en iedere dag geskyped met Rob om indrukken en verbouwingsmogelijkheden te bespreken. Hij had het huis tenslotte alleen maar 'aangekleed ' gezien.
 
Ook diverse DHZ en sanitair/vloerspecialisten bezocht om ideeën voor de vloeren, badkamer, toilet en wandtegels op te doen. Ging ik gezellig lunchen met mijn moeder aan het water bij de Bonte Haas en kwamen mijn schoonouders op visite en de woning bekijken, mijn schoonzusje Marjan en haar vriend kwamen langs, ging ik nog even een uurtje op verjaardagsvisite bij een neef en kwam mijn zusje met haar gezin nog een paar dagen met hun camper bij mijn ouders op bezoek. We gingen gezellig uit eten bij Mamaris op Kijkduin boulevard en uiteraard bekeken zij mijn nieuwe stekje ook.
 
 
Op maandag, eind vd middag sprak ik af om met mijn vriendinnetje Daan op het strand wat te eten en hebben we heerlijk een paar uur gelounched op het terras van een strandtent terwijl haar dochtertje zich aan de branding met een vriendje vermaakte. Zoo gezellig en met zulk heerlijk weer. Wat is Nederland dan mooi en 'vertrouwd'.
 
En toen was het alweer tijd om terug naar Bangkok te vliegen. Het was een korte maar effectieve week geweest en nu kunnen we op ons gemak een plan de campagne opstellen en komend jaar ons paleisje (laten) opknappen.
 
Nog wat foto's:





 

 

Dit wordt echt een paleisje. Wacht maar af totdat de verbouwing achter de rug is.  Dus over een jaar woon ik weer in mijn geboortestad. Joepie!

Enne, mam en pap bedankt voor de gastvrijheid, hulp en vooral het sjouwen. Want zij hebben gisteren samen al het afval naar grofvuil gebracht. Wat een klus met die hitte. Toppie!


 

15 juli 2013

Life goes on...

Zo na een weekje 'apparaten pech' was het verder rustig in Huize Kemper. Mats laptop spookt, soms doet het scherm het opeens weer en het volgende moment valt hij uit en gaat dat ding weer op zwart. Schiet mij maar lek.

De afgelopen dagen heb ik eindelijk tijd vrij gemaakt om aan mijn 2e weblogboek, 'Over the border Dubai', te werken en is de proefdruk inmiddels gereed. Pfff wat een karwei, 4 jaar blogs en foto's verwerken. Nu maar hopen dat er minder typfouten in staan dan in het eerste boek (die inmiddels aangepast zijn) en als het goed is ligt het boek klaar bij mijn ouders als ik morgen naar Nederland vlieg.

Ook ben ik erg druk (lees: stressvol) geweest met de laatste zaken t.b.v. afhandeling koophuis. Uiteraard bleek op het allerlaatste moment dat er nog een gelegaliseerde volmacht ontbrak en natuurlijk was Rob tot gisteren op reis zodat ik die niet kon bereiken. Maar ik moet zeggen dat de notaris mij erg te wille was en alles is nu toch geregeld. A.s. woensdag is de oplevering en sleuteloverdracht. Spannend allemaal!

Daarnaast was ik ook druk met het plannen en regelen van de bootoverdracht. In september loopt het chartercontract van de Curitibana af en de tijd begint nu toch wel te dringen. Om alles definitief op onze naam te krijgen en het zeiljacht daadwerkelijk officieel 'in ontvangst te nemen' moet er behoorlijk veel papierwerk getekend en gelegaliseerd worden. Zo fijn die Griekse bureacratie. En we we zullen toch ook tickets naar Athene moeten boeken en zeiltijd (lees: vakantie Rob) inplannen. Afijn, natuurlijk liep het hier ook anders dan verwacht (miscommunicatie mijnerzijds) en blijkt bovendien dat het jacht niet in Athene ligt maar als laatste charterbases Skiathos heeft. Dat is wel een stukje verder (om)varen. Want voor de winter hebben we een stalling in Messolonghi marina gereserveerd. Varen we weer door het Kanaal van Korinthie net als 5 jaar geleden. Bovendien moet de boot hoogstpersoonlijk geinspecteerd worden alvorens de laatste documenten naar het Griekse scheepskadaster gestuurd kunnen worden, en mag de boot zolang dan niet verplaatst woden. Zucht... En uiteraard hebben we geen zin (en geld meer -_-) om 2x naar Griekenland te vliegen. Maar ook chartermaatschappij Kiriacoulis kwam ons erg tegemoet. Niet altijd was ik even te spreken over hun medewerking (althans die van hun locale base manager) moet ik zeggen dat ze dit maal erg cooperatief waren. Complimenten! Dus ook hiervoor kan ik nu de laatste stappen in gang gaan zetten.

Dan had gisteren, 14 juli, mijn hubbie het al 24 jaar met mij uitgehouden, in huwelijkse band dan. Wij kennen elkaar al ruim 30 jaar. Pfff de tijd vliegt. Maar ook ik ben nog steeds gelukkig met hem ;-).
 
Zoals een kennis gisteren zo mooi opmerkte: jullie huwelijk is standvastiger dan jullie woonadressen haha.
 
Vandaag werkt Rob thuis (kwam gisteren pas in de middag thuis uit Zuid Afrika) en klussen we wat in huis. Draai ik de laatste wassen en ga vast mijn koffer in pakken. Ook een boodschappenlijstje voor hier en in  NL klaarmaken en dan vlieg ik morgen voor een weekje naar ons kikkerlandje en ga ik eindelijk met eigen ogen ons a.s. paleisje zien.
Ik heb er zo'n zin in!